چند روزی است که جو بایدن سمت رئیس‌جمهوری را در اختیار گرفته است. گرچه ممکن است آمریکا از این که بار دیگر مجموعه‌ای کاردان اداره کاخ‌سفید را در دست گرفته، دوباره احساس آرامش کند، اما من نگران این هستم که در حال بازگشت به کنشگری نمایشی به سبک اوباما، بدون تغییر محتوایی، باشیم. تمرکز مجدد رئیس‌جمهور بایدن بر چاپ اسکناس‌های ۲۰ دلاری با چهره «هریت توبمن» ثابت می‌کند که نگرانی‌های من بی‌دلیل نیست.

وقتی هنوز در سال ۲۰۲۱ شهر فلینت در ایالت میشیگان آب آشامیدنی سالم ندارد، وقتی رنگین‌پوستان در آمریکا به‌مراتب بیش از دیگر گروه‌های قومی بر اثر کرونا می‌میرند و وقتی نرخ مرگ‌ومیر پس از زایمان زنان سیاهپوست در ایالات‌متحده در حد کشور‌های در حال توسعه است، این که تصویر کدام شخصیت تاریخی بر روی کدام اسکناس چاپ شود، نباید در اولویت باشد و لازم است تا بر مسائل بسیار مهمتر تمرکز شود.

تن «هریت توبمن» در گور می‌لرزید اگر می‌توانست وضعیت سیاهپوستان را امروز در آمریکا ببیند. او یک فعال ضدبرده‌داری و یک رادیکال بود که جان خود را برای آزادی سیاهان و برخورداری آن‌ها از حقوق برابر، به خطر انداخت. گرچه برده‌داری پدیده‌ای «مربوط به گذشته» است، اما کشور ما هنوز نتوانسته است به برابری نژادی دست یابد، زیرا نژادپرستی در تاروپود این ملت تنیده شده است. هریت توبمن در طول زندگی خود هرگز یک آمریکایی محسوب نشد. او به یک قهرمان آمریکایی تبدیل شد، بعد از این که‌ خاطره‌ او را «سفیدمالی» کردند.

آمریکا بر اساس این باور تاسیس شد که مردم سیاهپوست از انسان کمترند؛ آن‌هم به مقدار دقیق سه‌پنجم انسان. آن ایده هنوز هم بر قوانین و سیاست‌ها تاثیر می‌گذارد. رنجی که دولت به ما تحمیل کرده است، چیزی مربوط به گذشته‌های دور نیست. آزمایش موسوم به تاسکیگی درباره بیماری سفلیس [در مردان سیاهپوست] تازه در سال ۱۹۷۲ به پایان رسید.

همین اواخر برونا تیلور به دست یک نیروی پلیس کشته شد و هنوز کسی پاسخگو نیست. دستورالعمل‌های صدور حکم مجازات زندان که مردان سیاهپوست را بیشتر از مردان سفیدپوست برای جرایم مشابه به زندان می‌افکند، چندان موضوع قدیمی‌ای نیست. همین اواخر بود که قاتل «تری‌وون مارتین» تبرئه شد. اختصاص دادن اسکناس ۲۰ دلاری به هریت توبمن مثل گذاشتن یک پانسمان الکی روی زخم یک گلوله و قاقا لی‌لی دادن و تحویل دادن این پاسخ به ما است که: «زود خوبی می‌شوی.»

از همه مهمتراین که هریت توبمن اگر بود، اصلا نمی‌خواست بر روی اسکناس ۲۰ دلاری باشد. این کار در نظر او چیزی  جز یک سازشکاری ساختگی برای جلب رضایت لیبرال‌ها، بدون ایجاد هیچ تغییر موثری، نبود. پول و ثروت، سرچشمه همه نابرابری‌ها در آمریکا است و این چیزی نیست که توبمان بخواهد با آن ارتباطی داشته باشد. شکاف ثروت بین زنان سیاهپوست و مردان سفیدپوست، ۶۱ سنت در مقابل یک دلار است. چاپ اسکناس با تصویر یک زن سیاه‌پوست پیش از آن که این شکاف در دستمزدها را هم بیاورد، چون سیلی محکمی بر صورت سیاهپوستان می‌نشیند.

اگر دولت بایدن واقعا می‌خواهد هریت توبمن را بزرگ بدارد، بهترین راه برای این کار، پرداخت کردن غرامت اقتصادی به نام وی برای افراد رنگین‌پوست زیر خط فقر است؛ از طریق افزایش بودجه آموزش‌وپرورش در مناطق با جمعیت رنگین‌پوست و با  تمرکز بر از بین بردن نابرابری در خدمات پزشکی بین بیماران سیاهپوست و سفیدپوست.

بایدن برای جلب اعتماد سیاه‌پوستان هنوز باید کارهای زیادی انجام دهد. فراموش نکنیم که این ابتکار او به نام «مبارزه با جرم و جنایت» در سال ۱۹۹۴بود که زندان‌ها را برای مردان سیاهپوست به مدرسه و دانشگاه تبدیل کرد. همان‌گونه که کامالا هریس در جریان مناظره‌های ریاست جمهوری دموکرات‌ها مطرح کرد، بایدن مخالف سرویس مدارس برای رساندن دانش‌آموزان سیاهپوست به مدارس تفکیک نژادی شده، بود.

آری. اینکه من به‌عنوان یک زن سیاه‌پوست، انعکاس هویت خود را بر روی پول رایج آمریکایی ببینم، چیز خوبی است؛ اما بهتر این است که نگران برخوردهای نژادپرستانه در بیمارستان‌ها، نیروی پلیس و ادارات دولتی نمی‌بودم که هر روز به من یادآوری می‌کند ارزش من از دیگران «کمتر» است. دولت بایدن، بودجه و ابزار لازم برای ایجاد تغییر را در اختیار دارد. از آن‌ها حساب‌کشی کنیم!